Het oordeel, onze vlucht voor de realiteit

Het is in spirituele kringen tegenwoordig de gewoonte om te roepen dat je niet mag oordelen. Want ‘iedereen doet wat hij kan met zijn eigen niveau van bewustzijn op dat moment’, nietwaar?

Dat mag dan waar zijn, ondertussen ontstaat er onbewust een oordeel over oordelen, en worden eventueel aanwezige oordelen met een rotgang terug naar het onderbewuste geschopt, waar ze welig verder tieren. En zelf oordelen we graag, hoewel we er een hekel aan hebben om beoordeeld te worden.

Oordelen gaat razendsnel. Onze geest, die de sterke neiging heeft om elk fenomeen in de wereld te rijmen met wat hij al weet, neemt een gebeurtenis waar, constateert een  wenselijk of onwenselijk gevoel in de onderbuik,  stopt op basis van dat gevoel dat wat er gebeurt in het vakje ‘waar het hoort’ en plakt er de bijbehorende adjectieven op. Zo, klaar is Kees. Verder onderzoek is niet meer nodig.

Als we helder naar dit proces kijken dan zien we dat oordelen een vlucht is. De complexiteit en de rijkdom van de situatie dwingen ons tot onderzoek van onze kernovertuigingen die de basis vormen voor ons oordeel. Daaronder liggen weer pijnen, angsten en frustraties die we liever niet voelen. In plaats daarvan houden we liever het beeld in stand dat alles oké is. We houden door het oordeel de gebeurtenis op een afstand, zodat we niet met onszelf geconfronteerd hoeven te worden.

Wanneer we het proces van oordelen bewust leren volgen, zien dat we oordelen, en weten dat wat we zien slechts een beeld is dat bepaald wordt door onze innerlijke overtuigingen dan opent zich een wereld vol kansen. Het klopt dat het onderzoeken van onze oordelen tot pijnlijke confrontaties met onszelf kan leiden, maar als we die pijn durven dragen dan lost die uiteindelijk op. Zo worden we getransformeerd en komen we tot een duurzaam vreugdevoller leven.