Als de door mij zo geliefde Mahabharata ons één ding leert is het dat de buitenwereld één groot projectiescherm is. Onze individuele en collectieve overtuigingen materialiseren zich als processen en gebeurtenissen in de wereld zoals wij die kennen. Dit gegeven heeft verstrekkende gevolgen.
Elke blokkade die in jou leeft, elke overtuiging die je hebt over jezelf manifesteert zich in de wereld als een gebeurtenis, positief of negatief. De personen in jouw omgeving die negatieve gevoelens in jou losmaken zijn niet de oorzaak van die gevoelens maar slechts de boodschappers. De gebeurtenis waarin zij een rol spelen is een signaal dat de negatieve gevoelens die jij daarbij ervaart aan de beurt zijn om getransformeerd te worden. En elke keer dat jij de (personen in) de buitenwereld de schuld blijft geven van jouw ongenoegen mis je een kans. Een kans om jezelf beter te leren kennen, en een kans om autonomer in het leven te gaan staan.
Nu is de mens zo ‘ontworpen’ dat hij altijd eerst naar buiten kijkt. Onze zintuigen zijn naar buiten gericht, we zoeken naar feedback in de buitenwereld. Maar we hebben de instrumenten om naar binnen te keren. We kunnen leren kijken naar de overtuigingen in ons die aan de wieg staan van het drama dat zich in ons leven afspeelt. We kunnen onze binnenwereld de aandacht leren geven die deze verdient. Niet omdat het moet, maar omdat die binnenwereld het mooiste is wat we hebben.
Eén van de hoofdrolspeelsters in het verhaal is Gandhari. Zij draagt vrijwillig een blinddoek en kiest ervoor om de wereld niet zo te zien als deze is. Zij bagatelliseert haar eigen rol in de ellende die zich in haar leven afspeelt. Hoewel ze enorme (theoretische) wijsheid bezit is ze door haar blinddoek niet in staat om die wijsheid op adequate wijze in de wereld te zetten. Bovendien is ze niet in staat de projectie te zien die ze zelf manifesteert. En zo zijn wij ook, elke keer dat we de buitenwereld verantwoordelijk houden voor wat er zich in ons leven afspeelt. En naarmate we die houding langer volhouden, zullen gevoelens van machteloosheid en bitterheid steeds sterker worden, net als bij Gandhari.
Het wordt tijd dat we de blinddoek afzetten. Al wat er voor nodig is is een sprankje moed.
Geef een reactie