Wie oude patronen wil doorbreken merkt vaak dat dat nog niet zo gemakkelijk is. Steeds weer val je terug in je oude patroon, terwijl je keer op keer merkt dat dat niet goed voor je is en niet goed voelt. Hoe komt dat toch?
Dat komt doordat er tussen het patroon dat je wil doorbreken (het ikje dat je bent) en het mooie ikje dat je zou willen zijn (er waarvan je intuïtief misschien ook wel weet dat je het op je mooist bent) een hele grote blokkade zit: het ikje waarvan je denkt dat je het moet zijn. Dit ikje heeft van protesteren tegen de realiteit zijn beroep gemaakt en is er verduiveld goed in. Dat komt niet in de laatste plaats doordat het vanuit het geheim opereert en zich van vele vermommingen bedient.
Zo is er de ‘Je moet niet zeuren’-vermomming. Je vindt dat alle mensen die voor hun verdriet en kwetsbaarheid uitkomen zeuren en slappelingen zijn. Zelf ben je niet zo: jij denkt altijd positief. Als die anderen dat ook zouden doen zouden ze veel beter af zijn. Dus al dat gejank is niet alleen slap, het is nog onproductief ook. Uiteraard ben je gaarne bereid dat aan de jankerds te laten weten, want ze kunnen immers nog veel van jouw mentaliteit leren! Ondertussen tieren je oude patronen welig, maar wat geeft dat? Jij bent nu eenmaal zo, en daar zullen de anderen het mee moeten doen. Punt. Is dat lijden? Welnee, beweer je met een steeds strakkere kaak.
Deze vermomming kan ook naar binnen slaan. In dat geval vind je dat je zelf niet moet zeuren. Je vindt jezelf slap om je kwetsbaarheid en gaat door hoewel je al lang in de kreukels ligt. Je negeert alle emoties waarvan je vindt dat ze er niet moeten zijn. Dat gaat goed totdat het niet meer goed gaat: dan gebeurt er iets heftigs in je leven. Je wordt ziek, ontslagen of verlaten. Als je geluk hebt kom je tot bezinning, zo niet, dan probeer je zo snel mogelijk weer de oude te worden, je er niet van bewust dat de ‘oude’ de voornaamste oorzaak van de crisis was.
De ‘Je moet niet zeuren’-vermomming slaat bij introverte mensen naar binnen, en bij extroverte mensen naar buiten.
Een andere vermomming is de ‘Ja, we mogen er nog wel eentje’-vermomming. Dit is de grote verdover. Je leeft om het vervelende gevoel dat het weer terugvallen in het oude patroon veroorzaakt voor te zijn. Je stort je in afleidingen: bingewatchen, bij voorkeur met teveel chips en drank erbij. Je zoekt weer een nieuwe minnares, koopt weer een andere auto of een nieuwe jurk en werkt je een slag in de rondte om dat allemaal te betalen. Of je verliest je in vrijwilligerswerk, bij voorkeur bij een organisatie waar je je onmisbaar kunt maken zodat je een extra excuus hebt om jezelf er nog dieper in te laten zuigen. Want de wereld heeft je nodig, nietwaar? En ja, je loopt nog steeds tegen je oude patronen aan, maar je hebt het veel te druk om ze te lijf te gaan.
Deze vermommingen zijn beide tamelijk opzichtig. De derde is dat niet. Dat is de ‘Maar ik ben daar al overheen’-vermomming. Ja, je ziet om je heen allemaal mensen die lijden onder verkeerde patronen, je ziet zelfs de pijn onder die patronen, maar jij bent daar allemaal al overheen. Jij hebt ze getransformeerd, zo was je vroeger, maar nu niet meer. En als de anderen nu maar net zo hard hun best doen als jij, bij voorkeur ook nog op dezelfde manier, dan komt het ook met hun allemaal goed. Maar wel op jouw manier, anders is het niet echt. Dus creëer je een biotoop met gelijkgestemden, en zo bevestig je dagelijks je eigen goede gedrag. Maar ook nu tieren de oude patronen nog welig. Dat krijg je ook terug uit de buitenwereld, maar degenen die dat zeggen hebben duidelijk last van hun ego, want nogmaals: zo wás je, daar ben je nu overheen. En je ervaart irritatie als andere oplossingen ook (of beter gezegd: wel) blijken te werken.
Onder deze drie vermommingen zit het ideaal: Een theoretisch beeld van hoe je zou moeten zijn, dat echter zo extreem is dat je er nooit aan zal kunnen voldoen. En hoewel je op stille momenten de onzin van je streven inziet, overschreeuw je de stilte en hoe langer je op deze weg doorgaat, hoe groter het verschil tussen degene die je bent en degene die je in je beleving zou moeten zijn. Je zelfbeeld wordt steeds negatiever, jij steeds bitterder.
Of je hebt voldoende discipline om de inspanningen die jou een ‘betere’ ik maken vol te houden. Je doet je stinkende best, en zonder dat je dat zelf doorhebt wordt je houding verbetener. Wat eerst een ideaal was wordt nu een ‘ik moet en ik zal’. Je maakt vorderingen, maar de prijs die je betaalt is hoog, want hoe hoger je stijgt, hoe dieper je valt. Uiteraard is dat laatste de schuld van de wereld, die niet zo is als jij voor ogen hebt.
Dit zo-moet-ik-zijn-ikje is een grote hindernis op weg naar transformatie van het oude patroon. Het heeft namelijk slechts één doel: het verbergen van de pijn die tot het gedragspatroon geleid heeft. En omdat het deze pijn is die doorleefd moet worden om het patroon te kunnen doorbreken blijft alles zoals het is. Het patroon zal net zo lang blijven terugkeren totdat je dít ziet, al je wilskracht en oprecht verlangen om te verfijnen ten spijt. Het leven neemt je steeds weer hetzelfde examen af, net zolang totdat je slaagt. Hoeveel herkansingen heb jij nodig?
Ver boven deze ikjes hangt een spiegelaar. Een spiegelaar die niets meer doet dan spiegelen. Zonder oordeel en zonder eigen agenda. Neutraal kijkt deze spiegelaar naar wat je ervan bakt. In stilte geeft hij je objectief commentaar. Hij laat ook het Licht van Bewustzijn door, dat je de kans geeft om te ontdekken wat er nodig is om bij de pijn te komen waar je patroon op gebaseerd is en deze te doorstaan zonder dat je systeem crasht. En het is het Licht van Bewustzijn dat weet dat transformatie van je hardnekkige, knellende, lijden veroorzakende gedragspatronen één van je grote doelen in dit leven is.
Wil je een patroon doorbreken en heb je inzicht nodig in de dynamiek daaronder? bel (06-13432840) of mail (info@ontprikkelen.nl) voor een sessie!
Geef een reactie