Eén van de beroemdste uitspraken van de huidige Dalai Lama is: ‘De planeet heeft niet nog meer succesvolle mensen nodig. De planeet heeft meer vredesmakers, genezers, herstellers, verhalenvertellers en minnaars van alle mogelijke soorten nodig.’ Ik denk dat er in die uitspraak veel wijsheid zit.
In alle spirituele tradities hebben verhalen altijd een belangrijke rol gespeeld. Voor de gewone mens bevatten die verhalen eenvoudige aanwijzingen om zijn leven relatief schadevrij door te komen, voor de spirituele zoeker boden ze handvatten om zijn begrip van zichzelf, de wereld en zijn bestemming verder te verdiepen.
In de huidige tijd zijn de verhalen uit de oude spirituele tradities essentiëler dan ooit. Alle informatie die de mens tot zich krijgt, de kennis die de mens ontvangt en zich eigen moet maken, het komt allemaal tot hem via het verstand. Daarmee raakt het hoofd van de moderne mens vol en zijn hersenen overbelast. Nieuwe spirituele theorieën, hoe waardevol ook, komen maar matig binnen omdat ze eerst opgepikt worden door het verstand, dat (over)vermoeid is en in de weerstand schiet omdat het nog verder belast wordt. Hij bereikt daardoor de diepere lagen van zijn geest niet en dat zijn de lagen waar het verschil gemaakt wordt.
De oude verhalen raken de mens echter direct op de laag waar de transformatie plaats kan vinden. De lotgevallen van de hoofdpersonen resoneren direct met de spirituele uitdagingen die op dat moment actueel zijn voor de luisteraar en helpen hem direct contact te maken met de emoties en overtuigingen die daarbij horen. Ik heb tijdens het vertellen van een verhaal al vele malen meegemaakt dat er iets dieps in de luisteraars geraakt werd en zij fundamenteel anders gingen kijken naar gedragspatronen die hun groei in de weg stonden. Zo waren de verhalen bedoeld en in deze transitieperiode van hoofd naar hart zullen deze verhalen een belangrijke rol spelen.
Geef een reactie