Afgelopen week werd ik weer eens ouderwets getriggerd. Een verkooppraatje van een soort van zzp-ers-dokter begon met de woorden: ‘Nee, ik ben geen coach. Ik ga niet met je op reis door je ziel. Daar zijn er al genoeg van.’
Mis.
Natuurlijk kan het voorkomen dat een zzp-er praktisch advies nodig heeft voor zijn nering omdat er even iets niet zo jofel loopt en er wat snelle aanpassingen nodig zijn om de boel weer op de rit te krijgen. Dat kan.
Maar van mensen, of dat nu coaches of vrienden zijn, die bereid zijn met jou op reis te gaan door je ziel, kun je er niet genoeg hebben.
Gebrek aan contact met de ziel, zowel individueel als collectief, staat aan de wieg van zowel de structurele problemen als de uitwassen waar onze samenleving momenteel onder lijdt. Eeuwenlang ‘wetenschappelijk’ en ‘liberaal’ denken heeft ertoe geleid dat we tegenwoordig de mens en de maatschappij gereduceerd hebben tot een enorme rekensom waarvan alleen het cijfermatige rendement onder de streep telt.
De wereld is verschraald. Weinigen hebben nog contact met datgene wat hun vuur echt aanwakkert, en veel mensen zijn vreugdeloos, oververmoeid, burnt-out of staan op het punt om dat te worden. En het eind van die trend is voorlopig nog niet in zicht. Boem is ho.
Als we een mooiere wereld willen bouwen met gelukkiger mensen moeten we elkaar leren en stimuleren contact te maken met wat ons vuur werkelijk doet ontbranden. Ons hart en onze ziel moet het belangrijkste worden in ons leven, samen met de harten en zielen van de mensen in onze omgeving en overal daarbuiten. We moeten weer leren om dingen te doen die ons tot in onze diepste kern vreugde schenken. Deze vreugde is vele malen groter dan de bittere voldoening die de plus onderaan de streep schenkt. Het laatste is overleven, het eerste is leven.
En dus kunnen we niet genoeg mensen hebben die ons stimuleren en helpen onze ziel te herontdekken. Die bereid zijn de reis samen met ons te maken.
Marc Boas
Helemaal mee eens, Alex. Ik zou zo wie zo graag in een wereld leven, waarin het vanzelfsprekend is om je te laten raken. En waarin het natuurlijk is dit ook te delen met anderen.
Nu weet ik zelf nog niet altijd hoe dat vorm te geven. Vooral in situaties waarin het niet verwacht wordt. Wanneer er iets geregeld moet worden en er meer instrumenteel handelen wordt verwacht.
Maar ik zie wel dat de door mij gewenste verandering bij mij begint. Bij mijn kwetsbaar opstellen.
Francien Stroobants
Leuke observatie, die “zpp-dokter” die niet met je op reis naar je ziel wil gaan. Hoe zou hij dat overigens moeten doen? Hij zou dat wellicht kunnen/willen als hij zelf zijn ziel of wezenskern zou kennen. Ja, het zou fijn zijn als mensen ons stimuleren en helpen onze wezenskern te herontdekken. Tenminste als die mensen zelf de weg kennen. Een andere mogelijkheid is dat wij alle mensen die wij ontmoeten als onze leermeesters beschouwen. Eenvoudig nee, maar wel de moeite waard om over na te denken.